अत्रायं सिद्धान्तः – मन्दं दृढं चेति ज्ञानं द्विविधम्। (१) संशयादिसहितं ज्ञानं मन्दम्। (२) संशयादिरहितं ज्ञानं दृढम्। दृढज्ञानवतः किञ्चिदपि कर्तव्यं नास्ति। सकृदुत्पन्नं संशयादिरहितमन्तःकरणवृत्तिरूपं ज्ञानमेवाविद्यां निःशेषं नाशयति। आलोक इव तमः। तस्य वृत्तिरूपज्ञानस्य नाशेऽपि सम्यग्ज्ञाते आत्मनि भूयोऽपि भ्रान्तिर्नोदेति। भ्रान्तिकारणाविद्यायाः सकृदुत्पन्नज्ञानेनैव नष्टत्वात्। तस्मात् भ्रान्तेरविद्यायाश्चाभावात् पुनरपि वृत्तिज्ञानोत्पत्तौ किञ्चिदपि प्रयोजनं नास्ति।

जीवन्मुक्तानन्दस्यानुवृत्तिसिद्धये यदि कश्चिद्वृत्तिज्ञानस्यावृत्तिमपेक्षते, तदा स भूयो भूयो वेदान्तार्थमनुचिन्तयतु। वेदान्तार्थानुसन्धानबलेनैव ब्रह्माकारा वृत्तिः पुनः पुनरुदियात्। कर्मोपासनाभ्यां ब्रह्माकारा वृत्तिर्न जायेत। अन्तःकरणस्य शुद्धिनैश्चल्यसम्पादनद्वारैव कर्मोपासने ज्ञाने उपयुज्येते, नान्येन प्रकारेण। विदुषोऽन्तःकरणे तु पापचाञ्चल्ये न स्तः। अविद्या हि रागद्वेषादिद्वारा पापचाञ्चल्ययोः कारणं भवति। सा चाविद्या ज्ञानेनैव नश्यति। तस्माद्विदुषः पापचाञ्चल्ययोरभावात् कर्मोपासनाभ्यां नास्त्युपयोगः।