भर्च्छस्थानापन्नो मन्त्री भच्छुवृत्तान्तं सर्वं श्रुत्वा स्वानुयायिभिः सहैवं समालोचयत् यदि राजा ‘भच्छुर्जीवति’ इति लोकवार्तां शृणोति, अथवा मृगयार्थं वनं गत्वा स्वयमेव भछु पश्यति तदा मिथ्यावादिनोऽस्मान् स राजा सुतीक्ष्णं दण्डयेत् इति। एवमालोच्य सपरिवारो राजानमासाद्य ‘दस्युभिर्युद्धे मृतो भछुः पिशाचो भूत्वा भस्मोद्धूलितसर्वाङ्गो वने सञ्चरति। स्वदृष्टिगोचरापन्नं सर्वं जनं मारयति। यस्तं दृष्ट्वा सुदूरं पलायते स जीवेत्’ इति विज्ञापयामास। मन्त्रिवाक्यश्रवणमात्रेण राजा तत्त्वमविचारयन्, ‘मृतो भछुः पिशाचः समभवत्’ इति निश्चिकाय। ततः कदाचिदाखेटार्थं गतो भच्छ्रुवनं प्रविवेश। तत्र तरुमूले तपश्चरन्तं भछु दृष्ट्वा प्रतारकमन्त्रिवाक्यं स्मरन् ‘नूनमयं भच्छुः पिशाचः’ इति भयेन पलायितः।