गुरुरेवमाह – हे सोम्य, संसारवननाशोपायं तुभ्यं ब्रवीमि। शृणु सावधानमनाः। महावाक्यार्थविचार एव संसारवननाशोपायः। नास्त्युपायान्तरम्। महावाक्यार्थं सम्यग्विचार्य ‘अयमहमस्म्यगृधः’ इति निश्चित्य दृढतरमुद्धुष्य वदेति। शिष्योऽप्येवमेव महावाक्यार्थं सुविचार्य ‘अहमेवागृधः’ इत्युच्चैरघोषयत्। उत्तरक्षणे निद्रायाः प्रबुद्धो नेत्रे उन्मीलयति स्म। तत्क्षणमेव स्वप्ने दृष्टं संसारवनम्, गुरुः, ग्रन्थ इति सर्वं द्वैतं तिरोबभूव। संसारवनदुःखं सर्वं विनष्टम्। ‘अहमगृधः’ इति ज्ञात्वा सुखी बभूव।